Unia Europejska komentuje unieważnienie wyborów prezydenckich w Polsce: „To poważne wyzwanie dla demokracji i stabilności regionu”

 MSN News — specjalne wydanie:

---

Unia Europejska komentuje unieważnienie wyborów prezydenckich w Polsce: „To poważne wyzwanie dla demokracji i stabilności regionu”

Bruksela, 30 czerwca 2025 r.

Wczorajsza decyzja Sądu Najwyższego w Polsce o unieważnieniu wyborów prezydenckich z maja 2025 roku wywołała falę zaskoczenia i niepokoju w całej Europie. To wydarzenie, bez precedensu w najnowszej historii polskiej demokracji, otwiera nowy rozdział w polityce krajowej i stawia pod znakiem zapytania stabilność polityczną całego regionu.

---

Sytuacja w Polsce — kulisy kryzysu wyborczego

Decyzja Sądu Najwyższego o unieważnieniu wyborów poprzedzona była wielotygodniowym śledztwem, podczas którego wykryto szereg poważnych nieprawidłowości. Złożone wnioski dotyczące naruszeń proceduralnych, awarii systemów informatycznych, a także doniesienia o ingerencjach zewnętrznych doprowadziły do głębokiego kryzysu zaufania społecznego.

Eksperci od bezpieczeństwa cybernetycznego wskazują na zastosowanie nowoczesnych technik ataków na infrastrukturę wyborczą, które pozwoliły na manipulacje danymi. „To był precyzyjny, zorganizowany atak, który dotknął rdzeń systemu liczenia głosów” — mówi jeden z anonimowych specjalistów z Europolu.

Politycy i obywatele podzielili się na dwa obozy. Zwolennicy decyzji Sądu Najwyższego widzą w niej konieczny krok dla ochrony demokracji, przeciwnicy obawiają się o dalsze podziały i destabilizację.

---

Reakcja Unii Europejskiej — stanowisko wspólnoty

Unia Europejska, która od dawna monitoruje sytuację w Polsce, wydała dziś obszerne oświadczenie. „Wolne, uczciwe i transparentne wybory to fundament demokracji, bez których nie ma prawdziwej reprezentacji obywateli” — podkreślono.

Przedstawiciele Komisji Europejskiej oraz Parlamentu Europejskiego wyrażają „głębokie zaniepokojenie” i wzywają polskie władze do szybkiego zorganizowania nowych wyborów, które będą spełniały najwyższe standardy międzynarodowe. „Musimy działać razem, by odbudować zaufanie społeczne i instytucjonalne” — podsumowuje wysokiej rangi unijny dyplomata.

Unia zapowiedziała także wsparcie techniczne i merytoryczne dla Polski, oferując zespoły ekspertów ds. bezpieczeństwa wyborczego oraz obserwatorów z całej Europy.

---

Polityczne reperkusje w kraju

Decyzja Sądu Najwyższego wywołała burzę w polskiej polityce. Partie opozycyjne zyskały impuls do zjednoczenia i zażądania przejrzystości oraz reform systemu wyborczego. „To jest moment prawdy dla polskiej demokracji” — mówi lider jednej z największych opozycyjnych partii.

Tymczasem rządzący, choć oficjalnie respektują wyrok, w mediach sympatyzujących z nimi rozpowszechniają narracje o zagranicznej ingerencji i spisku mającym na celu osłabienie suwerenności Polski. Ta retoryka potęguje napięcia i utrudnia dialog.

Na ulicach polskich miast trwają manifestacje — zarówno zwolenników nowego otwarcia, jak i przeciwników unieważnienia wyborów. Wzrasta atmosfera niepokoju społecznego, która wymaga natychmiastowej reakcji instytucji.

Dla polskiego społeczeństwa ta sytuacja to trudny sprawdzian obywatelskiej dojrzałości. Zaufanie do instytucji, które przez lata budowano, zostało mocno nadwyrężone. Zdaniem socjologów, odbudowa tego zaufania może zająć lata i wymagać szerokiego udziału wszystkich stron politycznych i społecznych.

Wielu obywateli odczuwa dezorientację i zmęczenie nieustannymi sporami. „Chcemy normalności i stabilności, a nie ciągłych kryzysów” — mówi jedna z uczestniczek protestów w Krakowie.

---

Międzynarodowy kontekst i przyszłość regionu

Polska, jako członek Unii Europejskiej i NATO, odgrywa kluczową rolę w polityce regionu. Kryzys wyborczy nie pozostaje bez wpływu na relacje międzynarodowe, zwłaszcza w kontekście rosnącej presji geopolitycznej i zagrożeń hybrydowych.

Eksperci w Brukseli podkreślają, że stabilność Polski jest niezbędna dla bezpieczeństwa całej Europy Środkowo-Wschodniej. „To nie tylko sprawa Polski, to sprawa całej Unii” — mówi europejski dyplomata.

---

W ciągu najbliższych dwóch miesięcy Polska stanie przed koniecznością organizacji nowych wyborów, tym razem z pełnym nadzorem międzynarodowym. Zapewnienie transparentności i bezpieczeństwa będzie kluczowe dla uzyskania akceptacji wyników.

Politycy muszą podjąć dialog ponad podziałami, a społeczeństwo – wykazać się cierpliwością i odpowiedzialnością obywatelską.

Unieważnienie wyborów prezydenckich w Polsce to wydarzenie bezprecedensowe, które rzuca wyzwanie demokracji i jedności społeczeństwa. Unia Europejska stoi gotowa do pomocy, jednak ostateczny sukces będzie zależał od zdolności polskich instytucji i obywateli do przezwyciężenia kryzysu.

---

MSN Polska będzie monitorować rozwój sytuacji i dostarczać najświeższe informacje z kraju i regionu.

o wspomaganym samobójstwie

 PROJEKT USTAWY

z dnia ................ 20..... r.

o wspomaganym samobójstwie

PREAMBUŁA

Mając na uwadze poszanowanie godności człowieka, autonomii podmiotu i prawa do samostanowienia, a także dążenie do minimalizacji niepotrzebnego cierpienia w obliczu choroby nieuleczalnej i nieodwracalnego stanu zdrowia, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwala, co następuje:

Rozdział 1
Przepisy ogólne

Art. 1. Przedmiot i cel ustawy

1. Ustawa reguluje zasady wspomaganego samobójstwa, rozumianego jako udzielenie osobie pełnoletniej, kompetentnej i świadomej pomocy w uzyskaniu dostępu do substancji, której przyjęcie skutkuje śmiercią na jej wyraźne, dobrowolne i przemyślane żądanie.

2. Celem ustawy jest umożliwienie skorzystania z procedury wspomaganego samobójstwa w warunkach zapewniających pełne poszanowanie autonomii pacjenta, ochronę przed nadużyciami oraz odpowiedzialność osób uczestniczących w tym procesie.

Art. 2. Zakres przedmiotowy
Ustawy nie stosuje się do:

1. pasywnej eutanazji (zaprzestania uporczywej terapii),

2. dopuszczalnych w świetle innych przepisów form opieki paliatywnej i sedacji paliatywnej.

Art. 3. Definicje
W rozumieniu ustawy poszczególne określenia oznaczają:

1. wspomagane samobójstwo – czynność, w której osoba spełnia wskazane w ustawie warunki i otrzymuje od lekarza substancję umożliwiającą zakończenie życia przez samodzielne jej przyjęcie;

2. wnioskodawca – osoba ubiegająca się o procedurę wspomaganego samobójstwa;

3. lekarz prowadzący – lekarz, u którego wnioskodawca pozostaje pod opieką z tytułu stosowania leczenia długoterminowego;

4. lekarz konsultant – niezależny specjalista, który nie uczestniczył uprzednio w leczeniu wnioskodawcy.

Rozdział 2
Warunki kwalifikacji

Art. 4. Uprawnieni
Procedura wspomaganego samobójstwa przysługuje wyłącznie wnioskodawcom, którzy:

1. ukończyli 18 lat życia,

2. posiadają pełną zdolność do czynności prawnych oraz zachowują pełną świadomość i zdolność podejmowania decyzji,

3. są obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej lub posiadają status stałego rezydenta w Rzeczypospolitej Polskiej,

4. cierpią na poważną, nieuleczalną i nieodwracalną chorobę lub stan, który według aktualnej wiedzy medycznej nie rokuje poprawy,

5. doświadczają trwałego i nieusuwalnego cierpienia fizycznego lub psychicznego, którego nie można skutecznie złagodzić dostępnymi metodami leczenia,

6. samodzielnie i wielokrotnie, wyrażali wolę zakończenia życia przez wspomagane samobójstwo w formie pisemnego wniosku.

Art. 5. Procedura wnioskowania

1. Wnioskodawca składa do lekarza prowadzącego pisemny wniosek o wspomagane samobójstwo, oparty na formularzu określonym w załączniku do ustawy.

2. Wniosek powinien zawierać imię, nazwisko, datę urodzenia, opis stanu zdrowia, odwołanie do kryteriów z art. 4 oraz oświadczenie o dojrzałym rozważeniu decyzji.

3. Po otrzymaniu wniosku lekarz prowadzący:
   a) potwierdza spełnienie warunków z art. 4 pkt 1–3,
   b) dokonuje wstępnej oceny stanu zdrowia i cierpienia,
   c) w ciągu 7 dni informuje wnioskodawcę na piśmie o dalszym przebiegu procedury.

Art. 6. Okres refleksji

1. Między złożeniem wniosku a wykonaniem procedury upływa co najmniej 15 dni kalendarzowych.

2. Wnioskodawca może w każdej chwili wycofać wniosek, o czym informuje pisemnie lekarza prowadzącego.

Art. 7. Opinia lekarza konsultanta i psychiatry

1. Lekarz prowadzący kieruje wnioskodawcę do lekarza konsultanta, który w terminie 7 dni od dnia otrzymania dokumentacji wydaje opinię dotyczącą:
   a) nieuleczalności choroby lub stanu,
   b) braku perspektyw leczenia,
   c) charakteru cierpienia – fizycznego bądź psychicznego.

2. W przypadku wątpliwości co do poczytalności lub wpływu zaburzeń psychicznych na wolę wnioskodawcy, wymagana jest dodatkowa konsultacja psychiatryczna.

3. Opinia lekarza konsultanta (oraz ewentualnie psychiatry) jest dokumentem urzędowym i staje się częścią akt medycznych wnioskodawcy.

Art. 8. Decyzja i przepisanie substancji

1. Po pozytywnej opinii lekarza konsultanta oraz upływie okresu refleksji, lekarz prowadzący może wystawić receptę na substancję o działaniu śmiertelnym w dawce ustalonej przez Ministra Zdrowia w drodze rozporządzenia.

2. Recepta jest ważna przez 7 dni od daty wystawienia.

3. Wnioskodawca odbiera substancję osobiście w aptece, w obecności lekarza lub pielęgniarki, którzy przekażą instrukcję użycia.

Rozdział 3
Nadzór i odpowiedzialność

Art. 9. Komisja ds. wspomaganego samobójstwa

Minister Zdrowia powołuje Krajową Komisję ds. Wspomaganego Samobójstwa, która:

1. a) monitoruje przestrzeganie przepisów ustawy,
   b) analizuje przypadki i publikuje coroczny raport,
   c) opiniuje wnioski o wprowadzenie zmian w procedurze.

2. Komisja składa się z przedstawicieli:
   a) Ministrów: Zdrowia, Sprawiedliwości,
   b) Naczelnej Izby Lekarskiej,
   wraz z etykiem i prawnikiem specjalizującym się w prawie medycznym.

Art. 10. Obowiązek zgłoszenia

Każdy wykonany zabieg wspomaganego samobójstwa lekarz prowadzący zgłasza do Komisji w formie elektronicznej w terminie 14 dni od dnia podjęcia czynności.

1. Dane przekazywane Komisji obejmują: imię i nazwisko wnioskodawcy, datę urodzenia, datę zgłoszenia, datę wykonania procedury oraz informacje o konsultantach.

Art. 11. Ochrona sumienia

1. Żaden lekarz, pielęgniarka ani farmaceuta nie może być zmuszony do udziału w procedurze wspomaganego samobójstwa.

2. Osoba powołująca się na klauzulę sumienia wskazuje pisemnie innego uprawnionego specjalistę w terminie 7 dni od powzięcia decyzji.

Art. 12. Odpowiedzialność karna

1. Wykonanie procedury bez zachowania warunków ustawy:
   a) skutkuje odpowiedzialnością karno-skarbową osoby wykonującej czyn – do 3 lat pozbawienia wolności,
   b) osoba przepisująca lub podająca substancję wbrew regulacjom podlega karze do 5 lat pozbawienia wolności.

2. Fałszowanie dokumentacji lub zmuszanie do wnioskowania o wspomagane samobójstwo stanowi przestępstwo zagrożone karą do 8 lat więzienia.

Rozdział 4
Przepisy końcowe

Art. 13. Wejście w życie
Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.

Art. 14. Przepisy przejściowe
Minister Zdrowia w terminie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia ustawy ogłosi niezbędne akty wykonawcze, w szczególności: rozporządzenie określające wzory wniosku, wykazu substancji oraz procedury zgłaszania do Komisji.

Humana et Machina

 Humana et Machina

Encyklika Ojca Świętego Leona XIV do biskupów, kapłanów i wszystkich wiernych Kościoła Powszechnego

Z wdzięcznością kłaniam się przed tronem Najwyższego, który w Jego niewysłowionej opatrzności doprowadził wspólnotę Kościoła do progu nowej ery technologicznej. W czasach głębokich przemian, gdy rozszerzona rzeczywistość i algorytmy uczące się wciąż przeobrażają nasze życie, słyszę głos powołania do ponownej kontemplacji godności osoby ludzkiej i sensu pracy.

Na wzór encykliki „Rerum novarum” mego czcigodnego poprzednika Leona XIII, zwracam się z ojcowskim niepokojem do całej wspólnoty wiernych, by w epoce sztucznej inteligencji i automatyzacji nie zagubić istoty człowieczeństwa.

Pragnę, aby to pismo stało się światłem rozproszonym w ciemnościach technologicznego entuzjazmu i lęku przed dehumanizacją, zarazem wskazując drogę ochrony pracy, wolności sumienia oraz odpowiedzialności społecznej.

Wobec wyzwań, które nie ograniczają się jedynie do kwestii ekonomicznych, lecz sięgają głęboko w tajemnicę osoby i wspólnoty, Kościół zobowiązany jest ukazać chrześcijańską perspektywę godności i sprawiedliwości.

Człowiek, jako istota stworzona na Boży obraz, zachowuje nad każdym stworzeniem pierwszeństwo – nawet nad najbardziej zaawansowaną maszyną. Choć konstrukcje techniczne mogą wspierać nasze zmysły i rozszerzać możliwości rozumu, nigdy nie mogą zastąpić wolnej woli, sumienia ani zdolności do miłości.

Upowszechnienie autonomicznych systemów decyzyjnych stawia przed nami pytanie: czy potrafimy rozpoznać w człowieku coś więcej niż zbiór danych do przetworzenia? Gdybyśmy zagubili świadomość tej różnicy, utracilibyśmy fundament solidarności i miłosierdzia.

Dlatego każda wspólnota chrześcijańska, a w szczególności osoby duchowne, winna czujnie strzec, aby rozwój technologii służył człowiekowi, a nie odwrotnie.

Należy jednoznacznie potępić kultury i praktyki, które sprowadzają osobę ludzką do roli zasobu lub kodu źródłowego. Każdy akt uprzedmiotowienia rani świętość Bożego stworzenia.

Pielęgnowanie godności wymaga stałego dialogu Kościoła z inżynierami, programistami i decydentami, aby technologie powstawały w poszanowaniu praw naturalnych i chrześcijańskiej etyki.

Praca jest udziałem człowieka w dziele stwórczym: to poprzez nią człowiek przekształca świat i sam siebie, rozwijając swoje talenty dla dobra rodzin i społeczeństw.

W kontekście automatyzacji zadań pojawia się niebezpieczeństwo marginalizacji tych, których zawody zastępują algorytmy. Kościół wzywa, by w procesie wprowadzania maszyn uwzględnić duszę pracownika, a nie jedynie jego zdolność produkcyjną.

Pracodawcy i władze publiczne mają obowiązek zapewnić programy przekwalifikowania i zabezpieczenia socjalnego, by osoby pozbawione zajęcia znalazły nowe powołanie i godne warunki życia.

Automatyzacja nie może służyć wyłącznie maksymalizacji zysków. Jej celem powinno być odciążenie od prac niegodnych bądź niebezpiecznych, a jednocześnie wzbogacenie przestrzeni wolności twórczej i udziału w kulturze.

Tam, gdzie człowiek może zostać ulepszony poprzez współpracę z technologią — na przykład w medycynie czy rehabilitacji — należy tę współpracę rozwijać. Tam jednak, gdzie maszyna zagraża źródłu ludzkiej godności, trzeba postawić wyraźną granicę.

Kościół błogosławi wszelką formę odpowiedzialnej innowacji, ale potępia praktyki, które uzależniają jednostki od nieprzejrzystych systemów czy „czarnych skrzynek” decyzyjnych.

Dane osobowe są przedłużeniem naszej osoby – świadectwem wyborów, intencji i historii każdego z nas. Nie mogą być przedmiotem handlu ani instrumentalnego wykorzystywania.

Korporacje i instytucje, które gromadzą i przetwarzają ogromne zbiory danych, ponoszą odpowiedzialność moralną za respektowanie prawa do prywatności i do „bycia zapomnianym”.

Każdy obywatel ma prawo do jasnych wyjaśnień, dlaczego algorytm podjął określoną decyzję — czy to w dziedzinie ubezpieczeń, zatrudnienia, czy wymiaru sprawiedliwości. Brak przejrzystości jest formą tyranii, sprzeczną z duchem sprawiedliwości społecznej.

Dlatego Kościół współpracuje z ustawodawcami, by wprowadzić normy gwarantujące kontrolę społeczną nad algorytmami i ochraniające najsłabszych przed groźbą cyfrowego wykluczenia.

Państwo nie może przerzucić odpowiedzialności na „niewidzialną rękę rynku”, gdy technologia staje się narzędziem manipulacji czy nadzoru.

Władze publiczne mają obowiązek chronić wolność sumienia i wypowiedzi także w środowisku cyfrowym. Nie wolno dopuścić do cenzury automatycznej, która usuwa treści bez ludzkiego rozeznania.

Jednocześnie władza powinna wspierać rozwój lokalnych wspólnot, samorządów zawodowych i organizacji pozarządowych, by stanowiły one oazy ludzkiego spotkania w świecie coraz bardziej zdominowanym przez interfejsy i wirtualne awatary.

Rodzina, jako podstawowa komórka społeczeństwa, musi pozostać miejscem pierwszej edukacji etycznej wobec technologii. To w jej sercu rodzi się poczucie odpowiedzialności za bliźniego.

Szkoły i uczelnie mają zadanie nie tylko przekazywać umiejętność obsługi narzędzi cyfrowych, lecz przede wszystkim uczyć krytycznego myślenia i otwartości na pytania o cel ludzkiego istnienia.

Młodzież powinna być formowana do odwagi stawiania pytań: czy każda możliwość technologiczna jest powołaniem? Czy należy budować wszystko, co człowiek potrafi wymyślić?

Niezbędne jest pielęgnowanie ducha kontemplacji, który pozwala zachować perspektywę transcendentną wobec świata danych i systemów.

W liturgii i modlitwie odnajdujemy fundament, na którym opiera się nasza tożsamość: nie jako konsumenci technologii, lecz jako dzieci Boże powołane do komunii.

Niech powstają ośrodki życia duchowego i kulturalnego, gdzie człowiek spotyka człowieka, a nie tylko swoje cyfrowe odbicie.

Z Bogiem na początku każdego wynalazku i w ciszy serca przyznajmy: prawdziwy rozwój to nie tylko kolejne linie kodu, lecz wzrost we wspólnocie miłości i sprawiedliwości.

Jak encyklika „Rerum novarum” przekształciła spojrzenie Kościoła na problemy robotnika, tak „Humana et Machina” ma być kompasem wskazującym drogę w świecie, gdzie granice między człowiekiem a maszyną ulegają zatarciu.

Niech Kościół, matka i nauczycielka, stoi na straży godności, pracy, wolności i prawdy, aby żadna technologia nie zdołała odebrać nam naszej własnej duszy.

W imię Tego, który jest Alfa i Omega, składam tę encyklikę z ufnością, że duch święty poprowadzi nas ku przyszłości, w której człowiek pozostanie zawsze centrum Bożego planu. Amen.